Slotendienst Beernem Slotendienst.be

Ook grootmoeder en grootvader keken het wichtje met verwondering aan, want zoo [18 - slotendienst mechelen slotendienst.be]dun en mager hadden zij nog nooit een kind gezien. Dik sloeg van verbazing de handen ineen, en riep uit: “Neen maar, wat een wonderlijk mager kind is dat! ʼt Is veel te dun!” “Maar ʼt is toch een erg lief kindje,” zei Anneke met moedertrots

Toe baker, geef dat kind dadelijk wat te eten, want zulk geschreeuw is niet uit te houden. slotendienst mechelen slotendienst.be. Een mensch krijgt er hoofdpijn van.” Grootvader Trom had nog geen woord gesproken, maar eindelijk ging hij naar zijn vrouw, en driftig aan zijn bakkebaardjes plukkende, zei hij op gewichtigen toon: “Griet, ʼt is een bizonder kind,—ik zeg een bizonder kind,—en dat is-ie!” “Ik geloof het ook,” zei Dik lachend

ʼt Is wél bizonder!” Inderdaad bleken deze twee eigenschappen van den kleine op den duur wèl wat bizonder te zijn, want het kind schreide van den morgen tot den avond, en van den avond tot den morgen. slotendienst mechelen slotendienst.be. Alleen als hij sliep, was hij stil. Hij dronk de eene flesch melk na de andere, maar bleef even dun en mager

Kreeg hij geen flesch, dan maakte hij een ijselijk misbaar om de aandacht op zich te vestigen, en had hij de flesch leeggedronken, dan vond hij dàt weer een reden om zijne stem te verheffen. Maar hij groeide best, al was het alleen in de lengte. Dik vreesde, dat zijn wieg hem gauw te kort zou worden, en hij ergerde zich den ganschen dag aan de aanwezigheid van de baker.

Slotendienst Ieper Slotendienst.be

Telkens zag Dik, dat zij tersluiks [19]iets in den mond stak, als zij even in den winkel moest wezen, en dat kon Dik niet uitstaan (slotendienst mechelen slotendienst.be). Eens zag hij, dat zij bij de kistjes vijgen stond en er een handjevol uitnam, en hij besloot haar dat eens en voor goed af te leeren

Dik nam een grooten bak met stroop, dien zij onmogelijk met éen hand kon vasthouden en zei: “Toe baker, help me even. Houd dien bak eens vast.” Maar dat kon baker niet doen, want dan zou Dik zien, dat zij een hand vol vijgen had. slotendienst mechelen slotendienst.be. Haastig draaide zij zich dus om en stak de vijgen met eene behendige beweging in haar mond, maar ongelukkig konden ze daarin haast niet geborgen worden, zooveel had zij er wel uit het kistje genomen

Toen greep zij den stroopbak met beide handen aan. Haar mond zat als ʼt ware volgepropt, tot groot vermaak van Dik, die een vriendelijk praatje met haar begon. slotendienst mechelen slotendienst.be. “Wel baker,” vroeg hij, “hoe zou het toch komen, dat de kleine Jan”,—want zijn zoon heette Jan, naar zijn grootvader,—“dat de kleine Jan altijd zoo schreeuwt? Wat kan daar toch de reden van wezen?” Maar baker kon niet antwoorden vanwege de vijgen, die zij in den mond had

Kauwen durfde zij ook niet, want dan zou zij zichzelve dadelijk verraden hebben. slotendienst mechelen slotendienst.be. Zij verkeerde nog in de heilige overtuiging, dat Dik niets van hare snoeperij had gemerkt. Zij zeide dus niets, maar haalde alleen de schouders op, ten teeken dat de reden van Jantjes geschreeuw haar totaal onbekend was

“Neen baker, haal nu de schouders niet op,” zei hij [20]op ernstigen toon, “maar zeg mij liever kort en goed, wat er de oorzaak van is. Hij moet toch ergens met zooveel volharding om schreeuwen!” Baker haalde nogmaals de schouders op, en Dik keek haar ernstig aan. “Scheelt er wat aan, baker? U trekt zooʼn raar gezicht,” ging hij voort.

Slotendienst In Menen Slotendienst.be

Zij kneep de lippen wanhopig stijf op elkander en liet den zwaren stroopbak haast vallen. Dik had de grootste pret, en ging plagend voort: “Heeft u kiespijn, baker?” Baker schudde alweer van neen. “Of buikpijn?” Nogmaals hetzelfde gebaar - slotendienst mechelen slotendienst.be (Slotenmaker Genk). “U lijkt wel stommetje te spelen, baker. Ik geloof, dat ik den dokter voor u moet halen.” De baker slaakte een diepen zucht, maar wilde blijkbaar niets van een dokter weten

“Maar zèg dan toch wat, baker! Zulk zwijgen is om er tureluursch van te worden (slotendienst mechelen slotendienst.be). Of kan u niet spreken?” De baker zei nog niets, maar keek wanhopig naar den zolder. “Doe uw mond eens open, baker,” ging Dik zonder medelijden voort, en hij pakte haar kin tusschen vinger en duim

Zij zette den stroopbak haastig neer en verliet in allerijl den winkel, terwijl Dik het uitschaterde van pret, omdat hij haar zoo geducht te pakken had gehad. Zij dorst den “baas” den geheelen dag niet meer aankijken van [21]schaamte, en zij had nog grooter hekel aan hem dan vroeger, toen hij haar klompen vol water had geschept.

Die kwaal was bij haar te veel ingekankerd. Dat bleek Dik, toen zijn zoontje een dag of acht oud was. In den winkel, achter een van de toonbanken, was een luik, waaronder zich de kelder bevond - slotendienst mechelen slotendienst.be. Dik was in dien kelder, toen de winkelschel ging, maar de baker wist niet, dat Dik daar was

Ha, de neusvleugels van vrouw Smul trilden van begeerte. Na haastig om zich heen gekeken te hebben, of zij wel alleen was, lichtte zij behendig het deksel van de doos en genoot van den heerlijken aanblik, dien de verrukkelijke taart opleverde. slotenmaker maasmechelen. Dik kwam langzaam en onhoorbaar naderbij. slotendienst mechelen slotendienst.be. “Als zij gaat snoepen, zal ik het haar eens en voor altijd afleeren,” dacht hij

Slotendienst Beernem Slotendienst.be

Met haar vinger streek zij er wat room af en stak het in den mond. Wat smaakte dat heerlijk! Zij smakte met de tong. En wat rook die taart lekker. Wacht, zij moest ook eventjes ruiken. Zij bracht de doos wat omhoog, haar neus naar omlaag, en genoot van den heerlijken geur....

En in zijne boosheid gaf hij een geduchten duw tegen den bodem van de doos, zoodat neus en kin van de baker in een oogwenk tot in het hart van de taart doordrongen (slotendienst mechelen slotendienst.be). En toen vrouw Smul die lichaamsdeelen weer uit hun ontijdig graf had opgedolven, zaten zij dik in de room

Vrouw Smul kon zich in het eerste oogenblik maar niet begrijpen, wat er gebeurd was, zoo snel was het in zijn werk gegaan, en zij gaf een gil van den schrik. Doos en taart liet zij op den vloer vallen, en zij vluchtte op een draf den winkel uit en de huiskamer in, waar Anneke in een schaterlach uitbarstte, zoo mal zag baker er uit

“En wat zullen Piet van Dril en zijne vrouw het akelig vinden, als zij het hooren,” zei Anneke. “Die zullen het niet hooren,” zei Dik. “Ik ga dadelijk een nieuwe taart bestellen, precies eender als deze, en wij noodigen Piet en zijne vrouw een avondje bij ons op de koffie, om haar te helpen opeten.

Baker zal er haar mond wel over houden,—en wij praten er natuurlijk ook niet over.” Zoo geschiedde. Piet en zijn vrouw smulden er heerlijk van en vonden het prettig, dat de taart Dik en Anneke zoo lekker smaakte, maar zij hebben nooit geweten, dat het de hunne niet was - slotendienst mechelen slotendienst.be. De baker wilde den heelen avond niet binnen komen

Slotendienst Balen Slotendienst.be

Maar Anneke zorgde toch, dat zij haar deel van de lekkernij kreeg. Want zij paste uitstekend op den kleinen Jan, en dat waardeerde Anneke bizonder. Een paar dagen later ging de baker voor goed heen. [Inhoud] De eigenschappen van den kleinen Jan en het geduldige busje van de orgelvrouw. De kleine Jan groeide zeer voorspoedig op, dat wil zeggen alleen in de lengte, want hij bleef broodmager, tot groote [23]verbazing van Dik en Anneke, die elken dag opnieuw in de gelegenheid werden gesteld om zijn eetlust te bewonderen.

“Hoeveel hij ook eet, hij blijft altijd even dun. ʼt Is verwonderlijk!” Overigens was de kleine Jan een zeer voorlijk kind. Hij lachte al, toen hij nog maar enkele dagen oud was, en zijne tandjes kwamen zeldzaam vroeg. slotendienst mechelen slotendienst.be. Hij kroop veel gauwer over den vloer, dan nog ooit eenig kind gedaan had, en kreeg mazelen, kinkhoest en waterpokken, toen andere kinderen van zijn leeftijd de gedachte daaraan nog niet in hun hoofd voelden opkomen

Jan was met zijn grootvader al spoedig goede maatjes. slotendienst mechelen slotendienst.be. Toen hij nog heel klein was, wilde hij altoos op diens knieën zitten en paardje-rijden, zoodra hij hem maar zag, en als Grootvader zijn zin niet dadelijk deed, zette hij het zoo geweldig op een schreeuwen, dat zelfs Grootvaders gehoorvliezen er pijn van gingen doen